Jedan od sportskih događaja koji svake godine okupi veliki broj gledalaca su auto trke na kružnim stazama u Zalužanima.

Takmičenje koje se boduje za šampionat Srbije i Bosne i Hercegovine redovno izaziva veliku pažnju ovdašnje sportske javnosti.
Auto-motodrom u Zalužanima svake godine okupi 30 hiljada ljudi iz banjalučke regije koji posmatraju ove auto trke. Vrhunski događaj, ne samo za Banjaluku, već Republiku Srpsku, Bosnu i Hercegovinu, cijeli region bivše Jugoslavije.

Do prije nekoliko godina idol mladih automobilista ove regije bio je Banjalučanin, Tanasije, Tane, Kuvalja. Rijetki su stanovnici grada na Vrbasu koji nisu gledali i zduženo bodrili ovog sjajnog majstora na točkovima.



Iako je Kuvalja, prije nekoliko godina otišao u sportsku penziju, to nije uticalo na zainteresovanost Banjalučana za tradicionalnim auto trkama. Našli su Banjalučani nove idole u autima.

Za stazu u Zalužanima, mnogi stručnjaci, kažu da je jedna od najboljih u ovom regionu. Zato i takmičari sa oduševljenjem dolaze u Banjaluku i voze na auto – motodromu u Zalužanima.

Banjaluka je, tokom svih ovih godina, bila domaćin brojnih sportskih takmičenja. Između ostalog, dva puta je ugostila fudbalsku reprezentaciju Jugoslavije. Banjaluka je, tokom svih ovih godina, bila domaćin brojnih sportskih takmičenja. Između ostalog, dva puta je ugostila fudbalsku reprezentaciju Jugoslavije.

JUGOSLAVIJA – AUSTRIJA

U martu 1987. godine, glavna tema je bila ista – prijateljski susret najboljih fudbalskih reprezentacija Jugoslavije i Austrije.

Tih godina ex jugoslovenski fudbal je bio u krizi. Gdje god da su igrali (Beograd, Zagreb, Split) Plavima se zviždalo.

U Fudbalskom savezu Jugoslaviju odlučeno je da se prijateljska utakmica protiv Austrijanaca odigra 25. marta 1987. godine na Gradskom stadionu u Banjaluci.

Takva odluka izazvala je oduševljenje kod Banjalučana i Krajišnika. Fudbalski reprezentativci dočekani su u Banjaluci sa ovacijama, kao najrođeniji. Na Gradski stadion sleglo se 20 000 hiljada ljudi.

Svih 90 minuta poklonici fudbala su bili uz svoje miljenike. Bodrili su, hrabrili ih, postali su njihov 12. igrač. Atmosfera za divljenje.

Na kraju je bilo 4-0 za selekciju Jugoslavije. Veliko slavlje na terenu i tribinama. Reklo bi se zajedničko slavlje.

Tog martovskog dana 1987. godine započeo je istinski preporod i procvat jugoslovenskog fudbala. To su, kasnije, ko zna koliko puta podvukli selektori Miljan Miljanić, Ivica Osim kao i sami reprezentativci.

BORAC – JUGOSLAVIJA

Drugi put Plavi fudbaleri u Banjaluci su gostovali 2001. godine. Oko 20.000 gledalaca na prepunim tribinama Gradskog stadiona u Banjaluci prisustvovalo je nesvakidašnjem spekataklu.

Na jednoj od završnih akcija proslave 75. godišnjice Fudbalskog kluba Borac gostovala je jugoslovenska fudbalska reprezentacija. Rezultat je bio u drugom planu a pobijedila je Jugoslavija sa 5:1 (2:0).

Ono što su doživjeli “plavi” i cjelokupno rukovodstvo Fudbalskog saveza Jugoslavija (FSJ) ne može se riječima opisati. Na svakom koraku bili su rado viđen gost, prema njima su se brojni navijači, počev od hiljade i hiljade djece, odnosili kao prema najrođenijima.

Fudbalski asovi (Mijatović, Milošević, Mirković, Jokanović, Drulović) su im se odužili za nezapamćeno gostoprimstvo, ne samo igrom na terenu, nego i sveukupnim ponašanjem.

Prije početka utakmice kapiten “plavih”, Predrag Mijatović, uručio je kapitenu Borca, Darku Ljubojeviću, nekadašnjem prvotimcu Crvene Zvezde, poklon 20 fudbalskih lopti, dar FSJ.

I dresovi u kojima su reprezentativci Jugoslavije igrali završili su u rukama dječaka koji su se u velikom broju nalazili na atletskoj stazi.

Utakmica je počela svečarski, baš kao i cijeli dan u glavnom gradu Republike Srpske. Predstavnici Fudbalskog saveza Jugoslavije su dobili Zlatnu plaketu od FK Borac, kao i niz poklona, u znak sjećanja na boravak u Banjaluci.

Jugoslovenski selektor, Dejan Savićević, dao je šansu svim fudbalerima koji su doputovali u Banjaluku baš kao i trener domaćina, Zoran Smileski, koji je omogućio banjalučkim fudbalerima da odigraju protiv svjetskih asova.

“Plavi” su tako poslije, gotovo, nepunih 15 godina ponovo došli u ove krajeve i potpuno opravdali očekivanja. Onog časa kada je sudija Slobodan Micev označio kraj meča nekoliko stotina dječaka, koji su meč pratili sa atletske staze, utrčalo je na teren da bi pozdravilo svoje idole i uzelo od njih autograme za vječnu uspomenu.

Samo godinu i po dana pošto je otvorena Sportska dvorana Borik , rodila se ideja da se organizuje turnir u malom fudbalu. Inicijatori su bili radnici dvorane: Momo Joksimović, Boško Stanišljević i Dušan Crnogorac a svesrdnu podršku davao je i tadašnji direktor dvorane Milan, Prle, Tošić.

Odlučeno je da se krene sa organizacijom Novogodišnjeg turnira u malom fudbalu a glavna želja organizatora je bila da svaki Banjalučanin u sportskom i rekreativnom smislu učestvuje na ovom turniru i fer i sportskim odnosom pomogne da ovo postane tradicionalna manifestacija.
Samo godinu i po dana pošto je otvorena Sportska dvorana Borik , rodila se ideja da se organizuje turnir u malom fudbalu. Inicijatori su bili radnici dvorane: Momo Joksimović, Boško Stanišljević i Dušan Crnogorac a svesrdnu podršku davao je i tadašnji direktor dvorane Milan, Prle, Tošić.

Odlučeno je da se krene sa organizacijom Novogodišnjeg turnira u malom fudbalu a glavna želja organizatora je bila da svaki Banjalučanin u sportskom i rekreativnom smislu učestvuje na ovom turniru i fer i sportskim odnosom pomogne da ovo postane tradicionalna manifestacija.

Krajem 1975. godine odigran je premijerni turnir. Učestvovale su 92 ekipe a prvi pobjednik je bila ekipa banjalučkog Naprijeda. Najbolji igrač prvog turnira bio je Anđelko Grahovac, najbolji strijelac Paćo Bećirbašić a najbolji golman Nenad Milekić.



Od tada do danas, samo jednom (1993. godine), zbog ratnih dešavanja nije održan turnir u malom fudbalu. Turnir u Boriku je tako postao tradicija i fudbalski simbol Banjaluke.

Svake godine, banjalučki ljubitelji fudbala mogli su da uživaju u čarima malog fudbala. Turnir je postao više od igre. Počelo je sa međusobnim utakmicama ekipa iz banjalučkih naselja da bi danas na parketu Borika igrali profesionalni igrači malog fudbala poput Mile Simeunovića.

Banjalučki turnir u malom fudbalu ima specifična pravila u odnosu na većinu turnira u okruženju. Golovi su široki 4 metra, svaka ekipa može da napravi 5 prekršaja a svaki naredni je sankcionisan slobodnim udarcem bez živog zida. Takođe, ekipa ima pravo na 5 igrača i golmana.

Ova pravila donijela su dinamiku igri tako da su brojni igrači, koji su dolazili izvan Banjaluke, isticali da im ovakav stil odgovara jer se prepoznaje kvalitet.

Turnir se trenutno održava u nekoliko uzrasnih kategorija (pjetlići, pioniri, kadeti, juniori, seniori, veterani, turnir za žene, školska takmičenja).

Novčana nagrada za pobjednika turnira za seniore je 15 000 KM s tendencijom da bude još veća.

2. juna 2000. godine završena je jedna velika sportska karijera. Poslije 24 godine aktivnog bavljenja košarkom, brojnih osvojenih medalja, Slađana Golić je otišla u košarkašku legendu.

Tog dana Golićeva je u dvorani Borik odigrala oproštajnu utakmicu. Protivnik, a ko bi drugo, reprezentacija Jugoslavije.
2. juna 2000. godine završena je jedna velika sportska karijera. Poslije 24 godine aktivnog bavljenja košarkom, brojnih osvojenih medalja, Slađana Golić je otišla u košarkašku legendu.

Tog dana Golićeva je u dvorani Borik odigrala oproštajnu utakmicu. Protivnik, a ko bi drugo, reprezentacija Jugoslavije.

Slađana Golić je za Plave odigrala 465 utakmica, što je apsolutni rekord po broju nastupa u plavom dresu.



S obzirom da je Slađana Golić tokom cijele karijere nosila broj deset i ne čudi što je 10 minuta i 10 sekundi prije kraja označen kraj susreta.

3 000 gledalaca je bilo na nogama. Borikom se orilo: Slađo, Slađo. Oči pune suza kod Golićeve. Svjesna je Slađana da je omiljena među sugrađanima.

Iako je rezultat bio u drugom planu recimo da je reprezentacija Jugoslavije slavila 80-75.

Sportska dvorana Borik, 21.marta 1979. godine, bila je domaćin finala Kupa Radivoja Koraća. Sastale su se dvije jugoslovenske ekipe: Partizan iz Beograda i Bosna iz Sarajeva.

Nezaboravna atmosfera. 6 000 gledalaca prisustvuje velikom susretu u dovrani Borik. S jedne strane Kićanović, Todorić, Dalipagić, trener ®eravica a s druge strane Bosnu predstavljaju Benaček, Delibašić, Pešić, Varajić i trener Tanjević.
Sportska dvorana Borik, 21.marta 1979. godine, bila je domaćin finala Kupa Radivoja Koraća. Sastale su se dvije jugoslovenske ekipe: Partizan iz Beograda i Bosna iz Sarajeva.

Nezaboravna atmosfera. 6 000 gledalaca prisustvuje velikom susretu u dovrani Borik. S jedne strane Kićanović, Todorić, Dalipagić, trener ®eravica a s druge strane Bosnu predstavljaju Benaček, Delibašić, Pešić, Varajić i trener Tanjević.



Igra se odlična košarka. Pršte atraktivni potezi. Publika oduševljena. Vodi se velika borba za svaki poen. Pobjednika moraju odlučiti produžeci.

U produžecima uspješniji igrači Partizana. Rezultat 117-110. Zlatna levica otišla je u Beograd. U Banjaluci neopisivo slavlje igrača i navijača beogradske ekipe.

Banjaluka je tako bila domaćin jednog velikog košarkaškog događaja koji se dugo prepričavao po sportskim kuloarima.

Od 18. do 20. oktobra 1976. godine Banjaluka je bila domaćin jedne grupe prvenstva Evrope za odbojkašice. U Boriku su se borile: Bugarska, Holandija, Rumunija i Sovjetski Savez.

Iako je prvi put bila domaćin jednog ovako kvalitetnog takmičenja, Banjaluka se pokazala kao odličan organizator. Svi učesnici ovog turnira su prezadovoljni napustili grad na Vrbasu.
Od 18. do 20. oktobra 1976. godine Banjaluka je bila domaćin jedne grupe prvenstva Evrope za odbojkašice. U Boriku su se borile: Bugarska, Holandija, Rumunija i Sovjetski Savez.

Iako je prvi put bila domaćin jednog ovako kvalitetnog takmičenja, Banjaluka se pokazala kao odličan organizator. Svi učesnici ovog turnira su prezadovoljni napustili grad na Vrbasu.



Većini utakmica prisustvovao je veliki broj gledalaca što je dalo pečat samom takmičenju. Nakon tri kola plasman na završni turnir u Beograd obezbjedila je selekcija Sovjetskog Saveza.

SSSR je pobijedio Rumuniju 3-1, zatim Holandiju 3-0 i na kraju Bugarsku 3-1. Vrhunski kvalitet Ruskinje su dokazale i u Beogradu pa su na kraju osvojile zlatnu medalju na Evropskom šampionatu.

Nakon završetka rata na ovim prostorima, borilački sportovi su doživjeli naglu popularnost. Jedan od tih sportova je kik boks. Ovaj sport je doživio ekspanziju ponajviše zahvaljujući pojavljivanju na sportskoj mapi kik boksera Draženka, Draže Ninića.

Ninić je postao omiljen, ne samo u Banjaluci, već i cijeloj Republici Srpskoj. Redali su se njegovi uspjesi u amaterskoj konkurenciji (evropska, svjetska, balkanska zlata).
Nakon završetka rata na ovim prostorima, borilački sportovi su doživjeli naglu popularnost. Jedan od tih sportova je kik boks. Ovaj sport je doživio ekspanziju ponajviše zahvaljujući pojavljivanju na sportskoj mapi kik boksera Draženka, Draže Ninića.

Ninić je postao omiljen, ne samo u Banjaluci, već i cijeloj Republici Srpskoj. Redali su se njegovi uspjesi u amaterskoj konkurenciji (evropska, svjetska, balkanska zlata).

Na red je došla i profesionalna konkurencija. Ninić je pobjeđivao sve ali da bi postao profesionalnim svjetskim šampionom u kategoriji do 81,4 kg morao je da je pobijedi nesavladivog Ivana Strugara.

Dogovorena su tri meča a prvi od njih je održan u Banjaluci. Manifestacija pod nazivom Noć šampiona okupila je više od 5 000 gledalaca u dvorani Borik.

Navijači Draženka Ninića iz svih dijelova Republike Srpske ali i Srbije doputovali su da bodre svog ljubimca.



Bio je to veliki spektakl. Orilo se dvoranom Draženko Ninić, Draža, Draža. Međutim, i pored odlične pripremljenosti Ninić ipak nije osvojio titulu.

Slavio je Ivan Strugar na poene 2-1. Mnogi su za takav ishod okrivili sudije a i nekako opšti utisak, sa tribina, je da je Ninić za nijansu bio bolji.

Tako je na opšte razočarenje sportske javnosti Draženko Ninić izgubio ovaj meč. U revanšu u Novom Sadu, ponovo je Strugar bio bolji tako da nije ni došlo do trećeg meča.

Iako je dva puta izgubio od Strugara, Ninić se ne predaje i najavljuje borbu za presto. Moraće Draža nekoliko stepenica da preskoči pa da opet dođe na megdan strašnom borcu Strugaru.

Inače, Noć šampiona nije jedina kik boks manifestacija koja je održana u Banjaluci. Urezano u pamćenje ljubitelja ovog sporta ostalo je održavanje manifestacije Noć šampiona – Gladijatori 21. vijeka u okviru koje je održano nekoliko vrhunskih borbi.

Takođe, je Draženko Ninić 20. aprila 2002. godine postao profesionalni šampion Evrope u poluteškoj kategoriji (81,4 kg) u lou kiku. Ninić je bio bolji od Holanđanina Saida Hagnijua.

Zaključak je da je kik boks na dobrom putu da postane i najomiljeniji sport kod Banjalučana.

Banjaluka se može podičiti da je u svojoj bogatoj sportskoj istoriji imala kvalitetne bicikliste i atletičare. Perjanice ovih sportova u Banjaluci, prije rata, su bili: biciklista Tanasije Kuvalja i atletičarka Radislavka Račić.

Grad na Vrbasu je prije rata bila domaćin tradicionalne atletske trke povodom dana grada kao i biciklističkih manifestacija.
Banjaluka se može podičiti da je u svojoj bogatoj sportskoj istoriji imala kvalitetne bicikliste i atletičare. Perjanice ovih sportova u Banjaluci, prije rata, su bili: biciklista Tanasije Kuvalja i atletičarka Radislavka Račić.

Grad na Vrbasu je prije rata bila domaćin tradicionalne atletske trke povodom dana grada kao i biciklističkih manifestacija.

Sa ratnim dešavanjima došlo je do opadanja kvaliteta i brojnih problema. Ipak, radnici u ovim sportovima trudili su se, po završetku rata, da vrate stari sjaj biciklizmu i atletici.

Tako su u Banjaluci održana Balkanska juniorska prvenstva u atletici i biciklizmu. Najbolji biciklisti i atletičari sa Balkana doputovali su u Banjaluku da pokažu svoje umijeće.



Organizatori oba takmičenja svojski su se trudili da što bolje ugoste takmičare. Uljepšavane su ulice za biciklističke trke a povodom Balkanijade u atletici na Gradskom stadionu je izgrađena atletska tartan staza sa šest traka koja je dala sasvim drugi, mnogo ljepši, izgled stadionu.

Juniorske Balkanijade u ovim sportovima protekle su u najboljem redu. Postignuto je nekoliko rekorda na nivou Balkana a ono što može da posebno raduje je veliki broj publike tokom atletskih i biciklističkih takmičenja.

Banjaluka ima odlične prirodne potencijale i predispozicije za razvoj turizma. Tu se prije svega misli na rijeku Vrbas koja čini ovaj grad specifičnim i posebnim za goste.

Međutim, mali dio prirodnih resursa je iskorišten. To kao da je natjeralo ljude iz Rafting kluba Kanjon na dodatni angažman.
Banjaluka ima odlične prirodne potencijale i predispozicije za razvoj turizma. Tu se prije svega misli na rijeku Vrbas koja čini ovaj grad specifičnim i posebnim za goste.

Međutim, mali dio prirodnih resursa je iskorišten. To kao da je natjeralo ljude iz Rafting kluba Kanjon na dodatni angažman.

Trud se isplatio pa je Banjaluka od Internacionalne rafting federacije (IRF) dobila organizaciju Evropskog prvenstva u ovom atraktivnom sportu.

Bila je to jedinstvena prilika za promociju grada i obala rijeke Vrbas. Takmičenje je održano u periodu od 07.07.2005. do 10.07.2005.godine pod nazivom Banjaluka Vrbas 2005.

Veliku ulogu u organizaciji i stvaranju uslova za neometano održavanje Evropskog rafting prvenstva davali su javna i privatna preduzeća te ustanove Grada Banjaluke.

Nakon što je gradonačelnik Banjaluke, Dragoljub Davidović, svečano otvorio takmičenje, na rijeku Vrbas i njene staze izašli su i učesnici. Takmičilo se 19 ekipa iz 9 evropskih država.



Tokom trodnevnog takmičenja, veliki broj građana posjetio je Kanjon rijeke Vrbas gdje se održavao šampionat. Ispostavilo se da je rafting izuzetno atraktivan sport i odmah je pobrao simpatije kod Banjalučana.

Sve u svemu Evropski šampionat u raftingu, Banjaluka Vrbas 2005, je pomogao afirmaciji ovog sporta ali i prezentaciji turističkih potencijala Banjaluke.

Od tada rijeka Vrbas je svake godine redovan domaćin međunarodnih, regionalnih i državnih prvenstava u raftingu.

Od 2002. godine u Banjaluci se održava teniski ATP čelendžer turnir. Zahvaljujući ovom turniru došlo je do ekspanzije tenisa u gradu na Vrbasu.

Vrijedni radnici Teniskog kluba Mladost, svih ovih godina, omogućili su vrhunske uslove učesnicima. Opšti utisak je da je organizacija odlična i da su se teniseri, koji dolaze sa raznih strana svijeta, osjećali kao kod kuće.
Od 2002. godine u Banjaluci se održava teniski ATP čelendžer turnir. Zahvaljujući ovom turniru došlo je do ekspanzije tenisa u gradu na Vrbasu.

Vrijedni radnici Teniskog kluba Mladost, svih ovih godina, omogućili su vrhunske uslove učesnicima. Opšti utisak je da je organizacija odlična i da su se teniseri, koji dolaze sa raznih strana svijeta, osjećali kao kod kuće.

To je i bila želja organizatora, da se Banjaluka dostojno reprezentuje u svijetu. Na deset otvorenih terena odigravani su mečevi.



Kuriozitet ovog čelendžer turnira je veliki broj ATP bodova (50) koje osvaja pobjednik. To je privlačilo izuzetno kvalitetne tenisere da posjete Banjaluku i Park Mladen Stojanović.

Dosadašnji pobjednici su:

-2002. godine nije odigrano finale zbog vremenskih neprilika (Berend – ?)

-2003. godine pobjednik Mario Radić iz Hrvatske

-2004. godine pobjednik Juri ©ukin iz Rusije

-2005. godine pobjednik Vasilis Mazarakis iz Grčke

-2006. godine pobjednik Marko Mirneg iz Austrije