Mirko,aeromodelar, je bio prvi sportista koji je donio naslov prvaka Evrope 1960g.u Banjaluku. Osvojio je ekipno 3.mjesto na svjetskom prvenstvu 1975. godine.
27 puta prvak BiH, 12 puta prvak bivse Jugoslavije, najbolji sportista Jugoslavije… Dobitnik svih najvisih priznanja u Vazduhoplovstvu.

Preko 20 godina stalni clan reprezentacije SFRJ. Zbog pocetka rata 1991. godine mu nije predano najvise svjetsko priznanje u Vazduhoplovstvu, Lilijentalova medalja.

Banjalučki Borac je uvijek bio poznat po odličnim golmana a gotovo u svakoj vremenskoj epohi Borac je imao reprezentativnog čuvara mreže.

Zlatan Arnautović rođen je 02.09.1956. godine u Prijedoru. Tu je i započeo u karijeru a onda su ga odlične odbrane preporučile Borcu.

Za reprezentaciju ex Jugoslavije prvi put je zaigrao 19. oktobra 1978. godine protiv Njemačke u Dortmundu. Za reprezentaciju je ukupno odigrao 157 utakmica i zanimljivo, iako je golman, postigao je jedan gol.

Potom je bio standardan reprezentativni golman a sa reprezentacijom ex Jugoslavije je na Svjetskom šampionatu u ©vajcarskoj 1986. godine osvojio zlatnu medalju.

Najsjajnijim odličjem okitio se i na Olimpijskim igrama u Los Anđelesu 1984. godine. Ti reprezentativni uspjesi ga svrstavaju među najtrofejnije sportiste ovih prostora.

Kao golman Borca, imao je priliku da osvoji drugi evropski klupski trofej – Kup IHF. To je bilo 1991. godine kada je Borac u finalu bio bolji od moskovskog CSKA.

Nakon aktivne karijere, Arnautović se okušao u trenerskim vodama (RK Crvena Zvezda Beograd) a trenutno je trener golmana u reprezentaciji Tunisa.

Jedini rukometaš Borca koji je učestvovao u dva najveća evropska uspjeha., osvajanju Kupa evropskih šampiona i Kupu IHF.

Dugo godina nezamjenjivi član reprezentacije SFR Jugoslavije s kojom je bio olimpijski šampion 1984. godine. Ovome treba dodati srebrnu i bronzanu medalju na Svjetskom šampionatu, te dva zlata na Mediteranskim igrama.

Rukometom se počeo baviti 1966. godine u rodnoj Bačkoj Palanci. Nakon pet godina odlazi u Kvarner iz Rijeke što mu je bila odskočna daska za prelazak u Borac i Banjaluku.

S Borcem je, do odlaska u inostranstvo (1981.godine), osvojio četiri titule šampiona i tri kupa u bivšoj državi. U bogatoj karijeri biće upisano da je nastupao i u Njemačkoj za ekipu MTSV ©vabing. Karijeru je okončao u 38. godini u Borcu.

90-ih godina bio je šef stručnog štaba Borca a potom veoma uspješan sportski direktor RK Sintelon iz Bačke Palanke. Od 2002. godine ponovo je u Banjaluci, gdje je, jedno vrijeme bio i član rukovodstva Borca, ali i Olimpijskog komiteta BiH.

Od trenera koji su ga učili rukometu izdvaja Vladu ©temca, Peru Janjića i Josipa Miljkovića.

Zdravko Rađenović – Beli nije rođen u Banjaluci ali je zavolio grad na Vrbasu odnosno, kao što često zna da kaže, Banjaluku smatra kao rodni grad.

Najbolji banjalučki padobranac svih vremena. Jedan od najboljih na prostoru bivše Jugoslavije.

Mnogi podaci u istoriji padobranstva ovih prostora su u vezi sa njegovim imenom. Prvi je u bivšoj državi dostigao san mnogih padobranaca, brojku od 5000 skokova.

Višestruki je šampion SFR Jugoslavije. Osvajač srebrne medalje na Svjetskom šampionatu. Nema tog takmičenja na kojem nije nastupio. Nije mu ni smetala činjenica da ex Jugoslavija, u to vrijeme, nije bila prepoznatljiva po ovom sportu.

Bio je dugogodišnji reprezentativac države, potom selektor i trener nacionalne selekcije. Stvorio je mnoge padobrance, kasnije šampione države.

Nije bio sebičan. Ogromno iskustvo prenosio je na mladje. Svi su ga voljeli. U njegovom AK Rudi čajavec bio je omiljen. Ali, ne samo tu, već i u cijelom gradu.

Prvi padobranski skok izveo je 11.06.1962. godine. Dvije godine kasnije već je bio šampion BiH a reprezentativcem ex Jugoslavije, postao je 1969. godine. U raznim takmičenjima osvojio je 205 medalja. Uspjeh kojim se rijetko ko može podičiti.

Rodjen je u Ljubljani ali za Banjaluku kaže dam mu je kao rodni grad jer ima dušu.

Još jedan fudbaler Borca koji je bio reprezentacivac ex Jugoslavije i osvajač zlatne olimpijske medalje.

Počeo je u Bsk-u 1955. godine a sa 17 godina prelazi u Borac. Dvije godine je igrao za banjalučki klub. Požrtvovanošću, fer i sportskim ponašanjem privukao je pažnju najkvalitetnijih jugoslovenskih klubova.
1959. godine prešao je u Beograd, u ekipu Partizana. Za crno – bele odigrao je 260 utakmica i četiri puta je bio šampion SFR Jugoslavije.

Još dok je igrao za Borac dobio je poziv za mladu reprezentaciju bivše države. Prelazak u Partizan i dobre igre u Beogradu donijele su Velimiru Sombolcu poziv u A reprezentaciju.

U najjačoj A državnoj reprezentaciji odigrao je pet utakmica. Upisao je i 10 nastupa u mladoj selekciji a pet puta je bio član B selekcije SFR Jugoslavije.

Najveći uspjeh u karijeri doživio je 1960. godine kada je učestvovao na Olimpijskim igrama u Rimu gdje je reprezentacija ex Jugoslavije osvojila zlatnu medalju.

Poslije Partizana odigrao je 120 utakmica u pet godina u dresu ljubljanske Olimpije. Jednu sezonu proveo je u Orijentu a karijeru je završio u Borcu.

20 godina je radio sa mlađim kategorijama. Bio je trener Kozare iz Gradiške gdje i danas živi i radi.

Velimir Sombolac bio je i selektor u Fudbalskom savezu RS. Ugledan je sportski radnik koji nesebičnim savjetima pomaže u razvoju fudbala kod nas.

Nekoliko je imena u FK Borac koja se mogu svrstati u fudbalske legende. Jedan od njih je Tomislav, Tomo, Knez, igrač koji je osvojio zlatnu olimpijsku medalju.

Rodjen je 09.06.1938. godine u Banjaluci. Nakon što je prošao sve Borčeve selekcije, za prvi tim Borca je zaigrao sa 16 godina. četiri godine je bio prvotimac a najviše pamti ulazak u Prvu ligu 1961. godine. Tomo Knez = majstor, znalac, igrač sa posebnim smislom za tehniku.
Među najboljim je fudbalerima Borca svih vremena. Ostaće upamćeno da je Tomo Knez prvi Banjalučanin i fudbaler Borca koji je zaigrao u državnoj selekciji.

Legendarni banjalučki biciklista i automobilista. Obožavalac sportova na točkovima. Sve bi dao za dobar bicik ili automobile. Do prvog biciklia došao je tako što je u zamjenu dao gramofon.

Na prvom takmičenju, Trci ulicama Zenice, zabilježio prvu pobjedu u biciklističkoj karijeri. Poslije toga upisao 17 trijumfa u nizu.

1964. godine izabran je za najboljeg sportistu Bosanske Krajine. Već sljedeće godine prešao je u OBK Beograd.

Bio je pet puta šampion SFR Jugoslavije u biciklizmu. Pobjednik je biciklističke trke oko Alžira a bio je peti na nezvaničnom prvenstvu svijeta “Trka mira”.

1975. godine završio je biciklističku karijeru. Posljednja trka je bila “Putevi AVNOJ-a” a cilj je bio u Banjaluci.

Nedugo potom (1977.godine) počinje da se bavi automobilizmom. Postaje član AMD Krajina iz Banjaluke i nabavlja Fiat Valentina iz Italije, u to vrijeme jedan od najboljih automobila u klasi do 1300 kubika.

Bio je višestruki šampion ex Jugoslavije u automobilizmu a blistave rezultate je postizao i u inostranstvu.

Tanasije, Tane, Kuvalja, više nije aktivan sportista. Nalazi se u Stručnom savjetu za sport grada Banja Luka.

I dalje je ostao sinonim za automobilski i biciklistički sport na ovim prostorima.

Sredoje Zekanović je bio bokserska legenda, čovjek kojeg su cijenili na svim evropskim i svjetskim meridijanima. Obilježio je jednu boksersku epohu u Banjaluci i bivšoj SFR Jugoslaviji.

Zekanović je rođen 5. jula 1937. godine u Vlasenici. Cijeli život je proveo u Banjoj Luci, posvetivši se boksu. Već od 1960. godine učestvovao je u formiranju Bokserskog kluba Slavija.

Bio je trener, direktor i predsjednik ovog kluba. S klubom je bio u najtežim i najljepšim trenucima. Tvorac je ekipe koja je 1974. godine postala šampion bivše zajedničke države.

Stvorio je mnoge boksere. Najpoznatiji njegovi izdanci bili su: Marijan Beneš i Anton Josipović. Prvi je bio evropski prvak u amaterskoj i profesionalnoj konkurenciji, a drugi olimpijski pobjednik u Los Anđelesu. Obojica su Zekanovića gledali kao roditelja.

Osamdesetih godina prošlog vijeka učestvovao je u stvaranju i postizanju najboljih rezultata BK ®eljezničar iz Sarajeva, kada je ovaj klub bio jedan od vodećih u SFRJ.

Obavljao je mnoge funkcije u Slaviji, ali i Savezu, prije i poslije rata. Bio je direktor reprezentacije SFR Jugoslavije, Bosne i Hercegovine, a jedno vrijeme je obavljao i funkciju zamjenika Ministra sporta i omladine u Vladi Republike Srpske.

Takođe, bio je i dugogodišnji rukovodilac u banjalučkoj trgovini, a jedno vrijeme i direktor robne kuće “Boska”.
Dobitnik je mnogih bokserskih, domaćih i evropskih priznanja i odlikovanja. Između ostalog dobitnik je nagrade za životno djelo “Nezavisnih novina” i grada Banja Luka.

Važio je za jednog od najboljih evropskih stručnjaka za amaterski boks. Bio je i doživotni počasni predsjednik Bokserskog saveza Republike Srpske i Bosne i Hercegovine.

Bio je aktivan u boksu sve dok ga opaka bolest nije odvojila od prijatelja, drugova, boksera, ringa…
Sredoja Zekanović je preminuo u 67. godini, poslije duge i teške bolesti.

Počeci Mladog Krajišnika su i počeci košarkaške karijere Snježane ©ipke. Samo dvije godine nakon osnivanja kluba i Snježana je počela sa treninzima u klubu.

Prva zvanična utakmica za Malene bila je protiv ljubljanske Olimpije. Sa klubom je prošla lijepe i teške trenutke, od plasmana do ispadanja iz prve jugoslovenske lige.

Bila je privržena klubu pa je tokom studija u Beogradu dolazila u Banjaluku i nastupala za Mladi Krajišnik. Košarkašku karijeru je završila 1980. godine.

Priča o Snježani ©ipki ne bi bila potpuna bez govora o njenim nastupima za reprezentaciju SFR Jugoslavije. 1967. godine je bila juniorska reprezentativka a u toj uzrasnoj dobi osvojila je i jednu bronzanu medalju na Evropskom šampionatu za juniorke.

član A selekcije ex Jugoslavije bila je 4 godine (1970-1974). Standardno je igrala za omiljeni plavi dres. Najveći rezultat je zlatna medalja sa Balkanskog šampionata. Ističe da se uvijek rado prisjeća reprezentativnih dana.

Završila je Stomatološki fakultet u Beogradu a danas ima svoju privatnu ordinaciju u Banjaluci. Veoma je cijenjena u svom poslu i omiljena medju sugrađanima.

Jedna od najboljih, ako ne i najbolja banjalučka košarkašica svih vremena. Slađana Golić je dugi niz godina bila nosilac igre Mladog Krajišnika i zlatne petorke jugoslovenske reprezentacije.

Košarkom se počela baviti 1977. godine u Mladom Krajišniku. Ona kaže da joj je najveća sportska ljubav Mladi Krajišnik gdje je provela najduži period (1977-1989, 1997-2009).

U prvom periodu boravka među Malenima, klub je bio konastanta na ex YU prvoligaškoj sceni. Odlične igre, visoku Banjalučanku preporučile su u reprezentaciju SFR Jugoslavije.

Kada je klub prvi put izašao na evropsku scenu, Kup Lilijane Ronketi, Slađana Golić se nije dvoumila oko povratka u grad na Vrbasu. Pomogla je Malenima da stignu do osmine finala ovog renomiranog evropskog klupskog takmičenja.

Igrala je još za francuski Santakler iz Bordoa, Hemofarm iz Vršca a karijeru je završila u španskoj Pamploni 2000. godine. Sa klubom iz Vršca osvojila je titulu šampiona SR Jugoslavije.

Za reprezentaciju je debitovala 1980. godine na Balkanskom šampionatu. Narednih 11 godina bila je nosilac igre nacionalne selekcije.

Brojne medalje uvrstile je u krug najboljih i najtrofejnijh jugoslovenskih košarkašica svih vremena. Na Olimpijskim igrama u Seulu 1980. godine osvojila je srebro a može se pohvaliti da je osvajač svjetskog srebra i bronzane i srebrne medalje na Evropskim prvenstvima.

Bila je dugogodišnji kapiten reprezentacije a apsolutni je rekorder po broju nastupa u dresu sa državnim grbom, čak 465.

Bila je angažovana u Olimpijskom komitetu BiH a sada je aktivirana u Turističkoj organizaciji grada Banjaluke