Kada se spominje Rukometni klub Borac, najtrofejniji kolektiv s ovih prostora, ime Mire Bijelića je nezaobilazno. Ili kao igrača one najsjajnije generacije koja se popela na krov Evrope, ili kao rukovodioca u klubu u drugom zlatnom periodu krajem osamdestih godina prošlog vijeka. Ima i ona treća epizoda, nešto svježijeg datuma, kada je kao posljednji Mohikanac stao u odbranu kluba, otvoreno kritikujući današnje rukovodstvo i struku što mažu oči javnosti.